हजूरआमाले  पनि हामीलाई छोडेर जानुभयो 

मैले सुनेको अन्तिम बोली (२०६६, असार) 



       घडीको सुईले  डीसेम्बर २०१०, ९ तारिख,  बिहान ९:३० बजे  देखाएको थियो, म मेरो प्रयोगशालामा दैनिक जस्तै आफ्नो रिसर्चमा ब्यस्त  थिए | नेपालबाट मेरो बुबाको मोबाइलबाट  एकाबिहान ६-७ कल फोन आयो तर सम्पर्क हुनसकेन |  उही नेपालको फोनको समस्या  त होनी | म भने अहिले म क्याम्पसमा छु म संग अहिले फोन कार्ड छैन घर  पुगे  पछि  फोन गर्छु  भन्दै थिए एकोहोरो |  यसरी एकाबिहान फोन कहिले पनि आएको थिएन त्यसैले मनमा अनेकौ  राम्रा-नराम्रा कुराहरुको  बादल लाग्न थाल्यो | साथी भाइसंग फोन कार्ड मागी फोन  गर्न  खोजे  तर सम्पर्क हुनसकेन अनि इन्टरनेटमा साथीहरु कोही अनलाइन भेटिन्छ की भनी याहू म्यासेजर  खोल्छु त साथीले  (राजेंद्र )  अघिल्लो दिनमा नै हजूरआमा बित्नु भएको म्यासेज आएको रहेछ | दुई दिन अघि मात्र ममीसंग कुरा हुदा हजूरआमा बच्चा जस्तै गरि माटोमा खेलिरहनु भएको छ भन्नु भएको थियो |   मलाई हजूरआमाको मृत्यु भएको पत्याउनै गार्हो भयो | फोन सम्पर्क गर्न खोजे सम्पर्क भयो | एक्कासी भक्कानो छुट्यो  र म बोल्न सकीन |   

 हजूरआमाको अन्तिम  दशैं (२०६७)

  

मेरो अन्तिम भेट (२०६६, असार)

 साच्चै भन्नुपर्दा हजूरआमा बिरामी भएर  औषधि खानु भएको कहिले पनि  थाहां पाइन | उहांको एउटा मात्र समस्या थियो त्यो पनि बुढौली रोग भुल्ने रोग |  सायद यही रोगले गर्दा नै होला  उहांलाई कुनै रोग नलागेको र बित्नु भएको दिनसम्म पनि बलियो नै  हुनुहुन्थियो   | मानिसको मनमा जब कही चिन्ताहरुले घर बनाऊछ तब मात्र उसलाई रोगहरुले समात्छ |